..و عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی ست.

لحظاتِ کسالت بار، اما چه سریع از دروازه ی عمر میگذرند!ما مانده ایم و این شناسه ی بی نامه!نشانی زندگی همین حوالی است.اما پل گذرگاه را سنگ انداخته اند..به شمارش برگهای یک درخت، چشم به راه لبخندی از روزگارراه درازی را آمده ایم.برنمی گردیم!"مژگان" ..و عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی ست. ...

کاش خدا بخواهد! و بند اسارت ما بگشاید.. ..و عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی ست. ...

اینهمه زور زدن برای بقا به چه قیمتی؟ کدام بقا؟ وقتی مرگ در چشمان ما خیره شده ! بمیرانی که زنده بمانی برای دستانِ مرگ؟! خب.. که چی؟ ..و عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی ست. ...